HARPUT’TA ÇİFTE PRANGA.. -Üstâd Sezai Karakoç  ve Belek Gâzi’nin  aziz hâtırasına— Meğerse ilk ve de  son ziyaretim imiş  Nuruosmaniye’de.. Eski; sıradan ve ayakları  pas tutmuş demirden  bir masanın  karşısında oturmaktaydı.. Besbelli ki bu mütevazi masa,  Devlet Malzeme Ofisi’nden  devşirme idi.. Tufanı, fırtınası dinmiş  bir deniz dinginliğiyle oturmakta idi masaya;  simasına yayılan sıcak  ve mahcup tebessümüyle.. Bir tabak da  dalbastı kiraz vardı  tam önünde.. Mevsim daha bahar sayılırdı;   zaman denen  o sihirli ve müphem mefhum,  yönünü yavaş yavaş yaza doğru  çevirmişti.. Ve de olanca  kışkırtıcı güzelliği, diriliği ve tazeliğiyle..   Masanın üstündeki  o göz alıcı kirazlar,  besbelli ki gelip gidenlere  ikramdı..  Sofrada kiraz varsa  bil ki mevsim  bahardı.. İşte o atmosferde  ben ise bir masalsı devin karşısında  öylesine kalakalmış;  ufaldıkça ufalmış, Ağrı Dağı sırtlarında  yolunu yitirmiş bir çobanın  acziyle hepten  sersemlemiş,  afallamıştım..!  Masanın etrafındaki raflara  Diriliş’in kuğu gibi bembeyaz  kitapları dizilmişti..   Ve hatta o mütevazi yayın evinin görünen görünmeyen her bir yerine… Demek;  Diriliş Muştusu’nun dev gibi çınarı, karşımda oturan  bu mahçup ve mütevazi  adamdı ha.! Derin sükûtuna  devam ederken  nazik bir el işaretiyle  yanı başındaki  boş bir sandaliyeyi  işaret etti: “..Gel; şu taze kirazlardan  sen de tadıver; nasibindir…” dedi. Bir koca çınarın  serin koyuluğuna  sığınırcasına ilişiverdim  yanı başındaki iğreti duran ahşap  sandaliyeye.. Ve de; üzerimden bir türlü atamadığım  o ürkek, o mütereddit o taşralı gençlere özgü  mahcubiyetle.. Uzun sükutu  dakikalarca devam etti  büyük ustanın.. Nerden esti ise bir ara yekden: “..Ben Harputluyum  üstâdım..”  deyiverdim.. Aşina  bir nazarla   bir müddet beni süzerken  değişmeyen mütebessim  çehresiyle ve  fakat bir soruyla  karşılık vermiş idi  bana: “..Sen;  Hısn-ı Ziyâd neredir  bilir misin.?” “…..?!!!” Üstad devam etti: “..Arapların Harput’a  yakıştırdığı müstesna  bir mahlastır Hısn-ı Ziyâd.”  diyerek bir destan  tadında sözüne  devam etti: “..Nur’uddevle  Behram oğlu  Belek Gâzi,  Haçlı ordularına  çok kırım verdi. Bu hal, ehl-i sâlibin  pek gücüne gitti..  Urfa kontu Josselin; muazzam ordusuyla  Harput kalesini  dört yandan kuşattı.. Yaman bir cedel oldu  ve Belek, Josselin’in mağrur  ordusunu çil yavrusu  gibi dağıttı. Ve hatta,  ibreti alem olsun diye  Urfa kontunu canlı  derdest ederek  prangaya vurdu.. Bununla da yetinmedi;  Harput kalesindeki  zindana atıverdi..  Bu perişan vaziyet  Papanın kulağına  kadar gitti.  Bu kez, onun talimatıyla  Kudüs kralı II.Bauodit daha mehabetli  haçlı ordusuyla  hınçla Harput üzerine  yürüdü.. Bu şedit muharebe  ve karşı müdafaa  günlerce sürdü..  Belek Gâzi, nâmütenahi harp  dehası ile bu orduyu da dahiyâne bir huruç hareketiyle mahvu  perişan etti.. Tıpkı Urfa kontu gibi  harp sonunda  esir düşen Kudüs kralını da  -ibreti alem için- prangaya vurup  Harput kalesinde  mahpus Josselin’in  yanına havale etti.. Bu gidişat Papa’yı  çıldırtmaya yetti.! Neylersin ki  Belek denen  bu Gâzi cihangir kumandan,  Menbiç’i kuşatırken kale burcundan gelen  nâmert bir okla  şehit düştü..!” Soluksuz anlatmıştı  bu desitâni tarihi  hadiseyi Sezai Karakoç  Üstâd.. Nefesimi tutarak  dinlemiştim bu ibretlik  zaferin bir o kadar ibretlik hikâyesini .. Akabinde minnetle  veda etmiştim  kendisine.. Ve de, sık sık kendisini  ziyarete geleceğim  vaadi ile.. Ne hazindir ki   bir kez olsun adımımı  basmadım o mütevazi  yayınevinin mermer  merdivenlerine.. Üstâd ise doru atına  binerek gitti  sürgünler ülkesinden ebediyet diyarlarına.. Kim bilir; belki de  Belek Gâzi ile beraber  fethi bekleyen  daha nice sürgünler  ülkesine.. Mehmet SÜT/İstanbul